23 ಜನವರಿ, ಭಗವಾನ್ ಸ್ವಾಮಿನಾರಾಯಣ ಯೋಗಿಜಿ ಮಹಾರಾಜರ ಪುಣ್ಯ ಸ್ಮರಣೆ

ಭಗವಾನ್ ಸ್ವಾಮಿನಾರಾಯಣರ ನಾಲ್ಕನೇ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಾದ ಯೋಗಿಜಿ ಮಹಾರಾಜ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ತಾಳ್ಮೆ ಮತ್ತು ತಮಾಷೆಯ ಸ್ವಭಾವಕ್ಕೆ ಹೆಸರುವಾಸಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಅವರು ಅಕ್ಷರ ಪುರುಷೋತ್ತಮ್ ಅವರ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಭಾರತದಿಂದ ಆಫ್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ಲಂಡನ್‌ಗೆ ಸಾಗಿಸಿದರು. ಅವರು ಸಂಸ್ಥೆಯ ಸಾಪ್ತಾಹಿಕ ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಯುವ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ದೂರದೃಷ್ಟಿ, ಪ್ರೇರಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಾರಂಭಿಕರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಮನೋಭಾವ ಮತ್ತು ಆಕರ್ಷಕವಾದ ನಗು ಸಾವಿರಾರು ಜನರ ಹೃದಯವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಚಿನ್ಮಯ ಮಿಷನ್‌ನ ಚಿನ್ಮಯಾನಂದ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು, “ಅವರ ಮುಖವು ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ ಆನಂದ ಅಥವಾ ದೈವಿಕ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಹೊತ್ತೊಯ್ಯುತ್ತದೆ.”

ಯೋಗಿಜಿ ಮಹಾರಾಜರನ್ನು ಗುರು ಪರಂಪರಾದಲ್ಲಿ ಶಾಸ್ತ್ರೀಜಿ ಮಹಾರಾಜರ ನಂತರ ಅಕ್ಷರದ ಮುಂದಿನ ಪುನರಾವರ್ತನೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ, ” ಗುಣಾತೀತಾನಂದ ಸ್ವಾಮಿಗಳ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಸ್ವಾಮಿನಾರಾಯಣ ಅವರ ಮೂಲಕ ಕಚೇರಿಯ ದೃಢೀಕರಣವನ್ನು” ಒದಗಿಸುವ “ಪರಿಪೂರ್ಣ ಭಕ್ತರ” ಮುರಿಯದ ಸಾಲು.

ಗುರುವಾಗಿ, ಅವರು 60 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಿದರು ಮತ್ತು 4000 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಪಟ್ಟಣಗಳು ​​ಮತ್ತು ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದರು. 10  ಯುವಕರ ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವಲ್ಲಿ ಅವರು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ತಪಸ್ವಿಗಳಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು.

ಯೋಗಿಜಿ ಮಹಾರಾಜರು 1892 ರಲ್ಲಿ ಧಾರಿಯಲ್ಲಿ ಜಿನಾಭಾಯಿಯಾಗಿ ಜನಿಸಿದರು. ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗನಾಗಿದ್ದಾಗ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ದರ್ಶನ ಮತ್ತು ಪೂಜೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಕಲಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಎರಡನ್ನೂ ತನಗೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ಸದ್ಗುಣಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿದರು. ಒಮ್ಮೆ, ಅವನು ಐದನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಅವನ ಶಾಲೆಯ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರು ಅವನ ಸಹಪಾಠಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನನ್ನು ಮಾರಣಾಂತಿಕವಾಗಿ ಗಾಯಗೊಳಿಸಿದರು. ಪೊಲೀಸರು ತನಿಖೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಯಾರೂ ಸತ್ಯ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ; ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಶಿಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ಇತರ ನಿರ್ವಾಹಕರು ಎಲ್ಲರೂ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿದರು. ಜಿನಾಭಾಯಿ ತನ್ನ ಹನ್ನೊಂದನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರ ವಿರುದ್ಧ ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಮಾತನಾಡಿ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳಿದಳು. ಪ್ರತಿನಿತ್ಯವೂ ಸಹ, ಜಿನಾಭಾಯಿ ಇತರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದಲು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ತನ್ನ ಸಹಪಾಠಿಗಳನ್ನು ಮೋಸದಿಂದ ದೂರವಿಡುತ್ತಿದ್ದರು.

ಶಾಸ್ತ್ರೀಜಿ ಮಹಾರಾಜ್ ಮತ್ತು ಯೋಗಿಜಿ ಮಹಾರಾಜ್, 8 ನವೆಂಬರ್ 1908 ರಂದು, ಜಿನಾ ಪಾರ್ಷದ್ ಮಡಿಕೆಗೆ ದೀಕ್ಷೆ ನೀಡಲಾಯಿತು. 107  ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಮಂದಿರದ ಮಾಲೀಕತ್ವದ ದನ ಮತ್ತು ಎತ್ತುಗಳ ಆರೈಕೆಯನ್ನು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಮಂದಿರ ಮತ್ತು ಸಂಬಂಧಿತ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಸಾಮಾನ್ಯ ನಿರ್ವಹಣೆಯನ್ನು ಜಿನಾಗೆ ವಹಿಸಲಾಯಿತು. ಅವರು 11 ಏಪ್ರಿಲ್ 1911 ರಂದು ಆಚಾರ್ಯ ಶ್ರೀಪತಿಪ್ರಸಾದ್ಜಿ ಮಹಾರಾಜ್ ಅವರಿಂದ ಜ್ಞಾನಜೀವನದಾಸ್ ಸ್ವಾಮಿ ಎಂದು ಸ್ವಾಮಿ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆದರು. 

ಸ್ವಾಮಿಯಾಗಿ, ಅವರು ಗೃಹಸ್ಥರ ಜೀವನವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತ್ಯಜಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಸ್ವಾಮಿನಾರಾಯಣರು ತಪಸ್ವಿಗಳಿಗೆ ಸೂಚಿಸಿದ ನಿಯಮಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಬದುಕಿದರು: “ಸಂಪೂರ್ಣ ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯ ಮತ್ತು ಸ್ತ್ರೀಯರಿಂದ ದೂರವಿಡುವುದು, ಕುಟುಂಬ ಸಂಬಂಧಗಳಿಂದ ಬೇರ್ಪಡುವಿಕೆ, ಇಂದ್ರಿಯ ವಸ್ತುಗಳಿಂದ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆ, ಅಲ್ಲದ ಅಹಂಕಾರದ ಹೆಮ್ಮೆಯ ದುರಾಸೆ ಮತ್ತು ಸಂಯಮ.” 150 ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ, ಜ್ಞಾನಜೀವನದಾಸ್ ಸ್ವಾಮಿ ಅವರು ಮುಂಜಾನೆಯೇ ಎದ್ದು ದೇವರು ಮತ್ತು ಸಮಾಜ ಎರಡರ ಸೇವೆಯ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ದಿನವಿಡೀ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗುಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಅಡಿಗೆಮನೆಗಳನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಒಂದು ದಿನ, ಗುಣಾತೀತಾನಂದ ಸ್ವಾಮಿಗಳಿಂದ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆದ ಸಾಧು ಕೃಷ್ಣಚರಣದಾಸರು ಧರಿಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದರು. ಅವರು ಜಿನಾಭಾಯಿಯನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದಾಗ, ಅವರು ಭಗವಾನ್ ಸ್ವಾಮಿನಾರಾಯಣ ಅವರ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತರಾದರು ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಸಾಧು ಆಗಲು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದರು. ಜಿನಾಭಾಯಿ ಬೇಗನೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ಧಾರಿಯನ್ನು ತೊರೆದರು. ನಂತರ ಅವರು ಜುನಾಗಢ್ ಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ಉಳಿದು ಅಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದರು. 1911 ರಲ್ಲಿ, ಅವರಿಗೆ ಸಾಧು ದೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ನೀಡಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಸಾಧು ಜ್ಞಾನಿವಂದಾಸ್ ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಲಾಯಿತು. ನಂತರ ಅವರು ಅಕ್ಷರ ಪುರುಷೋತ್ತಮ ತತ್ವವನ್ನು ಹರಡಲು ಶಾಸ್ತ್ರೀಜಿ ಮಹಾರಾಜರನ್ನು ಸೇರಿದರು.

ಯೋಗಿಜಿ ಮಹಾರಾಜ್ ಪ್ರತಿ ವಯೋಮಾನದವರಿಗೂ ನಿಯಮಿತ ಸತ್ಸಂಗದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಿದರು. ಅವರು ಪ್ರತಿ ಬಿಎಪಿಎಸ್ ಮಂದಿರ ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರಗಳಲ್ಲಿ ವಾರದ ಭಾನುವಾರ ಸಭೆಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಅವರು ಯುವಕರಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಸಭೆಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ಬಾಲ, ಕಿಶೋರ್ ಮತ್ತು ಯುವಕ ಮಂಡಲಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಸ್ವಾಮಿ ಮಹಾರಾಜ್ ಅವರನ್ನು ತಮ್ಮ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಿದ ನಂತರ ಯೋಗಿಜಿ ಮಹಾರಾಜ್ 23 ಜನವರಿ, 1971 ರಲ್ಲಿ ಮುಂಬೈನಲ್ಲಿ ನಿಧನರಾದರು.

ಧನ್ಯವಾದಗಳು.