ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣ

25/05/2021, 7:00 ಅಪರಾಹ್ನ 213 Comments

ಭಾರತ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಪ್ರಗತಿ ಹೊಂದುತ್ತಿರುವಾಗ, ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣ ಸೇರಿದಂತೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಮಾನವ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ದೇಶ ಹೆಚ್ಚು ಗಮನ ಹರಿಸಬೇಕೆಂದು ಕರೆಗಳು ಬರುತ್ತಿವೆ. ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣವು ಲಿಂಗ ಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಒಂದು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಅಂಶವಾಗಿದೆ, ಅಲ್ಲಿ ಪುರುಷರು ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರು ಸಮಾನ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣ, ಆರೋಗ್ಯ ರಕ್ಷಣೆ, ಆರ್ಥಿಕ ಭಾಗವಹಿಸುವಿಕೆ ಮತ್ತು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ.ಮಹಿಳೆಯರ ವಿಮೋಚನೆಯ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಒಂದೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಸಾಂಕೇತಿಕತಾ ಧೋರಣೆಗೆಂದು ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಕೊನೆಗೊಳಿಸಲು ಮತ್ತು ಲಿಂಗ ಆಧಾರಿತ ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರ ವಿಮೋಚನೆ ಸಾಧಿಸಲು ಪ್ರತಿದಿನ ಮಹಿಳಾ ದಿನವಾಗಿರಬೇಕು.

ಮುಂಚಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಪುರುಷರೊಂದಿಗೆ ಸಮಾನ ಸ್ಥಾನಮಾನ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.ಆದರೆ ವೈದಿಕ ನಂತರದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರು ಕೆಲವು ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಮಹಾಕಾವ್ಯ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಗುಲಾಮರಂತೆ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇಪ್ಪತ್ತರ ಶತಮಾನದಿಂದ (ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚಳುವಳಿ) ಅವರ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇಂದು ನಾವು ಮಹಿಳೆಯರು ಎಲ್ಲಾಕ್ಷೇತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೂ, ಸಮಾಜದ ಕೆಲವು ತಾರತಮ್ಯ ಮತ್ತು ಕಿರುಕುಳಗಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸಿಲ್ಲ.

ಅದೇ ವಾಕ್ಚಾತುರ್ಯದಲ್ಲಿ, ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣದ ಕುರಿತ ಚರ್ಚೆಯು ಮಹಿಳೆಯರ ಪರವಾಗಿ ಅಧಿಕಾರ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಪರಿವರ್ತಿಸುವ ಮೂಲಭೂತ ವಿಧಾನವಾಗಿ ತೀವ್ರಗೊಂಡಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ‘ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣ’ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ನೀತಿ ನಿರೂಪಕರು, ವೃತ್ತಿಪರರು ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣ ತಜ್ಞರು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅದನ್ನು ಹೇಗೆ ಸಾಧಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದರ ಕುರಿತು ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಇಲ್ಲ.

ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣದ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಇತಿಹಾಸ:

26 ಜನವರಿ 1950 ರಿಂದ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದ ಭಾರತೀಯ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ 14 ರಿಂದ 16 ನೇ ವಿಧಿಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಪುರುಷರು ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಸಮಾನ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಲಾಗಿದೆ. ಲಿಂಗ ಆಧಾರಿತ ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ. 1947 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಮಹಿಳೆಯರು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಮತದಾನವನ್ನು ಪಡೆದರು, ಹಲವಾರು ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ದೇಶಗಳು ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಮತದಾನದ ಹಕ್ಕನ್ನು ನೀಡುವ ಬಹಳ ಹಿಂದೆಯೇ. ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದ ಮತ್ತೊಂದು ರಾಜ್ಯವಾದ ಶ್ರೀಲಂಕಾ 1960 ರಲ್ಲಿ ಸಿರಿಮಾವೊ ಬಂಡರನಾಯ್ಕ ಅವರನ್ನು ಚುನಾಯಿಸಿದ ನಂತರ 1966 ರಲ್ಲಿ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿ ಎಂಬ ಮಹಿಳಾ ನಾಯಕಿ ಹೊಂದಿದ್ದ ಆಧುನಿಕ ದೇಶ ಭಾರತವಾಗಿದೆ.

ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರ, ಸಂವಿಧಾನ ತಯಾರಕರು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಯಕರು ಪುರುಷರೊಂದಿಗೆ ಮಹಿಳೆಯರ ಸಮಾನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಯಿತು. ಹಿಂದೂ ವಿವಾಹ ಕಾಯ್ದೆ,1955 ಮದುವೆಯ ವಯಸ್ಸನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ, ಏಕಪತ್ನಿತ್ವ ಮತ್ತು ಪಾಲಕತ್ವಕ್ಕಾಗಿ ಒದಗಿಸಲಾಗಿದೆ.ಕೆಲವು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಮದುವೆಯನ್ನು ವಿಸರ್ಜಿಸಲು ಅನುಮತಿ ನೀಡಿತು.ಹಿಂದೂ ದತ್ತು ಮತ್ತು ನಿರ್ವಹಣೆ ಕಾಯ್ದೆ, 1956 ರ ಪ್ರಕಾರ, ಅವಿವಾಹಿತ ಮಹಿಳೆಯರು, ವಿಧವೆ ಅಥವಾ ಉತ್ತಮ ಮನಸ್ಸಿನ ವಿಚ್ಚೇದನವು ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಅಂತೆಯೇ, ವರದಕ್ಷಿಣೆ 1961ರ ನಿಷೇಧ ಕಾಯ್ದೆ ಹೇಳುವಂತೆ ಯಾವುದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಕೊಡುವ, ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಥವಾ ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಅಥವಾ ನೀಡುವ ವರದಕ್ಷಿಣೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಜೈಲು ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಗುರಿಪಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನವು ಖಾತರಿಪಡಿಸುತ್ತದೆ.

ರಾಜಕೀಯ, ವ್ಯವಹಾರ, ಔಷಧ, ಕ್ರೀಡೆ ಮತ್ತು ಕೃಷಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲಾ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಹೊರಹೊಮ್ಮುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಭಾರತೀಯ ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶ ಸಂಶೋಧನಾ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಇಬ್ಬರು ಮಹಿಳಾ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ದೇಶದ ಎರಡನೇ ಚಂದ್ರ ಮಿಷನ್ ಚಂದ್ರಯಾನ್ 2 ಅನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭದಿಂದ 2019 ರಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಿದಾಗ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲಾಯಿತು. ಬೃಹತ್ ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶ ಯಾನಕ್ಕಾಗಿ ಮಹಿಳಾ ನಾಯಕತ್ವವು ಮೆಟಾ ನಿರೂಪಣೆಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿತು . 2020 ರಲ್ಲಿ ಸೇನಾ ಕಮಾಂಡರ್‌ಗಳಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲಿನ ಸರ್ಕಾರದ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ಎತ್ತಿಹಿಡಿದಾಗ ಮತ್ತೊಂದು ಮೈಲಿಗಲ್ಲು ತಲುಪಿತು. 1992 ರಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಸಶಸ್ತ್ರ ಪಡೆಗಳಿಗೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಫೈಟರ್ ಪೈಲಟ್‌ಗಳು, ವೈದ್ಯರು, ದಾದಿಯರು, ಎಂಜಿನಿಯರ್‌ಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ಹಲವಾರು ಹುದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಯುದ್ಧ ಪಾತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರ ವಿಷಯವು ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತ ವಿವಾದಾಸ್ಪದವಾಗಿ ಮುಂದುವರಿದಿದ್ದರೂ, ಭಾರತೀಯ ಮಹಿಳೆಯರು ಸಶಸ್ತ್ರ ಪಡೆಗಳಲ್ಲಿನ ಗಾಜಿನ ಸೀಲಿಂಗ್ ಅನ್ನು ಜಯಿಸಿದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಾಗಿವೆ.

ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ನಾಗರಿಕ ಸಮಾಜ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡ ತಳಮಟ್ಟದ ಉಪಕ್ರಮಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸದೆ ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣದ ಕುರಿತು ಭಾರತದ ಕಥೆ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿಲ್ಲ. ಫೆಡರಲ್ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳು ನಗರ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮೀಣ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಸಬಲೀಕರಣಗೊಳಿಸಲು ಹೊಸ ಯೋಜನೆಗಳು, ನೀತಿಗಳು ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿವೆ. ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರವು ಲಿಂಗ ಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸಲು ಪ್ರಮುಖ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ಬೇಟಿ ಬಚಾವೊ ಬೇಟಿ ಪಢಾವೋ(ಮಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿ, ಮಗಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡಿ), ಪ್ರಧಾನ್ ಮಂತ್ರಿ ಉಜ್ವಲ ಯೋಜನೆ (ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಕೆಳಗಿನ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಅನಿಲ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ಯೋಜನೆ).ಮಾಲಿನ್ಯವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದರ ಹೊರತಾಗಿ, ಉರುವಲು ಅಡುಗೆ ಮಾಡುವ ಹೊಗೆ ಮಹಿಳೆಯರು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಆರೋಗ್ಯದ ಮೇಲೆ ಪ್ರತಿಕೂಲ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ. ಅಶುದ್ಧ ಇಂಧನದಿಂದ ಮಹಿಳೆಯರು ಉಸಿರಾಡುವ ಹೊಗೆ ಒಂದು ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ 400 ಸಿಗರೇಟ್ ಸುಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಮ ಎಂದು ಡಬ್ಲ್ಯುಎಚ್‌ಒ ವರದಿಯೊಂದು ತಿಳಿಸಿದೆ. ಲಿಂಗ ಅನುಪಾತದ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಮಗುವಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಲ್ಯಾಣವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಬೇಟಿ ಬಚಾವೊ ಬೇಟಿ ಪಢಾವೋ ಯೋಜನೆಯನ್ನು 2015 ರ ಜನವರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲಾಯಿತು. ಲಿಂಗ ಅನುಪಾತವು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿರುವ ಹರಿಯಾಣ, ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ, ದೆಹಲಿ, ಪಂಜಾಬ್ ಮತ್ತು ಉತ್ತರಾಖಂಡ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಉತ್ತರ ಭಾರತವನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿದೆ. ಆನ್‌ಲೈನ್ ಮಾರ್ಕೆಟಿಂಗ್ ಅಭಿಯಾನವಾದ ಮಹಿಳಾ-ಇ-ಹಾತ್ ಯೋಜನೆಯನ್ನು 2016 ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲಾಯಿತು. ಇದು ಮಹಿಳಾ ಉದ್ಯಮಿಗಳು, ಸ್ವ-ಸಹಾಯ ಗುಂಪುಗಳು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರೇತರ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು (ಎನ್‌ಜಿಒ) ಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಯೋಜನೆಯು ತನ್ನದೇ ಆದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಇದು ಹೆಣ್ಣು ಮಗುವಿನ ಕಲ್ಯಾಣ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯದ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷಿ ಮಹಿಳಾ ಉದ್ಯಮಿಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತದೆ.

ಹೆಣ್ಣು ಮಗುವಿಗೆ ಸುರಕ್ಷಿತ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸುವ ಸುಕನ್ಯಾ ಸಮೃದ್ಧಿ ಯೋಜನೆಯಡಿ 1 ಕೋಟಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಖಾತೆಗಳನ್ನು ತೆರೆಯಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ₹ 11,000 ಕೋಟಿ ಮೊತ್ತವನ್ನು ಠೇವಣಿ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಪ್ರಧಾನ್ ಮಂತ್ರಿ ಸುರಕ್ಷಿತ್ ಮೈತ್ರಿತ್ವ ಯೋಜನೆಯು ಗರ್ಭಿಣಿ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಸಮಗ್ರ ಪ್ರಸವಪೂರ್ವ ಆರೈಕೆಯನ್ನು ಖಾತ್ರಿಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಹೆರಿಗೆ ಪ್ರಯೋಜನ ಕಾಯ್ದೆಯಡಿ ಮಾತೃತ್ವ ರಜೆಯನ್ನು 12 ವಾರಗಳಿಂದ 26 ವಾರಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದು ಸರ್ಕಾರ ಕೈಗೊಂಡ ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಮುಖ ನಿರ್ಧಾರವಾಗಿತ್ತು.

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣ — ಸಭೆ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಭಾರತೀಯ ಮಹಿಳೆಯರು

ಲಿಂಗ ಅಸಮಾನತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಭಾರತದ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದ ವಿಶಾಲ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ನೋಡಬೇಕು. ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಹಿಂದಿ ಹೃದಯಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ, ಲಿಂಗ ಅಸಮಾನತೆಯು ಇನ್ನೂ ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿದೆ. ಆರ್ಥಿಕ ನಿರ್ಧಾರಗಳಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಅಥವಾ ಯಾವುದೇ ಹೇಳಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಮನೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ಕೆಳಗಿಳಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾಕ್ಷರತೆ, ಪೋಷಣೆ ಮತ್ತು ಆರೋಗ್ಯ ರಕ್ಷಣೆಯ ಪ್ರವೇಶದ ಮಟ್ಟವು ಕಳಪೆಯಾಗಿ ಮುಂದುವರೆದಿದೆ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಲ್ಯಾಣ ನಿಯತಾಂಕಗಳು ನೆರೆಯ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಶ್ರೀಲಂಕಾವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ (ಶೇಕಡಾ 33) ಮಹಿಳಾ ಸಂಸತ್ತಿನ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವು ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಶೇಕಡಾ 20 ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಇದೆ.ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣವನ್ನು ಸಾಧಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಧಾರ್ಮಿಕ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ-ಆರ್ಥಿಕ ವಿಶೇಷತೆಗಳ ಮಸೂರಗಳ ಮೂಲಕ ನೋಡಬೇಕು ಎಂದು ಸಂಶೋಧಕರು ವಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಪಿತೃಪ್ರಭುತ್ವದ ಮತ್ತು ಪಿತೃಪ್ರಧಾನ ಪದ್ಧತಿಗಳು, ಕೆಲವು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಸ್ತ್ರೀ ಚಲನಶೀಲತೆ, ಮೂಲಭೂತ ಆರೋಗ್ಯ ಸೇವೆ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣದ ಪ್ರವೇಶಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಿಯುಂಟುಮಾಡಿದೆ ಮತ್ತು ಬಲವಂತದ ವಿವಾಹಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿವೆ. ಕೌಟುಂಬಿಕ, ಲೈಂಗಿಕ ಮತ್ತು ದೈಹಿಕ ಹಿಂಸೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಲಿಂಗ ಆಧಾರಿತ ಹಿಂಸಾಚಾರವು ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ವಿಪರೀತವಾಗಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲಿನ ಅಪರಾಧಗಳು ಶೇಕಡಾ 53.9 ರಷ್ಟಿದೆ. ರಾಜಧಾನಿ ನವದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ, ಶೇಕಡಾ 92 ರಷ್ಟು ಮಹಿಳೆಯರು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ದೈಹಿಕ ಅಥವಾ ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ.

ಕೆಲವು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಪ್ರಗತಿಪರ ಮಹಿಳಾ ಮೀಸಲಾತಿ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುತ್ತವೆ.ಸ್ಥಳೀಯ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಶೇಕಡಾ 33 % ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕಾಯ್ದಿರಿಸುವುದು ಅದರ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಪೂರೈಸಲಿಲ್ಲ ಏಕೆಂದರೆ ಅಂತಹ ಸ್ಥಾನಗಳ ಮೂಲಕ ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಮಹಿಳೆಯರ ಗಂಡಂದಿರು ಪ್ರಾಕ್ಸಿ ಮೂಲಕ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ನಿಜವಾಗಬಹುದು ಆದರೆ ಇದು ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಹೆಚ್ಚು ಮುಕ್ತ ಮನಸ್ಸಿನ ವಿಧಾನವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಅಲ್ಲದೆ, ಧರ್ಮ, ಕಸ್ಟಮ್ ಅಥವಾ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲಿನ ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಕೊನೆಗಾಣಿಸುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ.